We zijn nu bijna twee weken in Frankrijk. We hebben onze draai, voor dit moment gevonden. ’s Morgens maakt Jeroen de kachels aan en ik maak ontbijt. De kinderen zorgen dat ze zijn aangekleed en gewassen en om 8.30 gaan we ontbijten. Zo kunnen we daarna op tijd met het schoolwerk beginnen. Deze week heb ik een weekschema per kind gemaakt, zodat ze zelf ook kunnen kiezen wat ze wanneer doen. Dennis is vrijdag jarig en hij wil dan niets voor school hoeven doen, dus dat betekent dat hij de dagen ervoor wat extra’s zal moeten doen. De meiden vinden dit ook een goed idee, dus op dinsdagavond werd er na het avondeten nog het een en ander gedaan. En zo is het ze gelukt dat ze morgen niets hoeven te doen, voor school dan he.. 😉 Het systeem met de bakken (waarin we de boeken en schriften bewaren) werkt heel goed. En zo hebben ze meestal de middag vrij om lekker buiten te spelen of iets anders te doen.
We hebben ook op Youtube wat filmpjes met instructies gevonden, dus dit biedt een fijne afwisseling, dat ik soms hen zelf de les uitleg, of dat ze ook een filmpje met een dictee kunnen kijken bijvoorbeeld. En zo vliegt de ochtend voorbij. Ik vind het wel druk, want ik wil iedereen aandacht geven. Dat blijft nog een beetje zoeken. Gelukkig wisselen de (reken)onderwerpen, sommige onderdelen begrijpen ze beter, dus dat maakt ook nog verschil.
En voorlezen dat doen we ook zo graag. We hebben een gezinsboek; van de gouden paarden serie dit keer; een veulen voor Rose. Daar genieten we zo van. Steeds weer een hoofdstuk, soms kunnen we gewoon niet stoppen, doen we er gewoon nog eentje.
We hebben twee werkplekken gecreëerd in de woonkamer, dus ik kan ook weer op mijn eigen computer werken, dat is heel fijn! Na het avondeten doen we steeds wat klusjes, of pakken nog wat dozen uit, hangen wat schilderijen op en zo wordt het steeds meer ons eigen plekje. Of ga ik nog even aan het werk op de computer.
Vanmiddag heb ik een taart gebakken voor Dennis zijn verjaardag. Het is voor mij altijd een speciaal moment om een taart te bakken als er iemand jarig is. Dennis houdt ontzettend van vlaai, dus hij vroeg mij of ik een kersenvlaai kon bakken. Wanneer ik de taart bak, neem ik het jaar door, ik denk vaak nog even aan de zwangerschap of hoe het ging toen ik moeder werd. En ook nu toen ik het deeg stond te kneden overviel mij een gevoel van melancholie. Morgen is Dennis jarig en dit jaar zijn mijn ouders er niet bij. Voor het eerst. Het zal een andere verjaardag zijn, ik hoop maar dat het leuk wordt. Ik voel ineens dat ik mijn familie mis en de tranen prikken in mijn ogen. Ik zet ondertussen nog muziek op, want ik vind het dan heerlijk om te zingen, het helpt mij bij het ervaren van de emoties. En dan het deeg te kneden en het zo dun mogelijk uit te rollen tot het precies mooi in de bakvorm valt.
Ondertussen zijn Tessa en Iris weer binnengekomen en zij beginnen te werken aan hun verjaardagstekeningen voor Dennis. Ik zet kindermuziek op en we zingen met zijn allen. Ondertussen verandert de sfeer en zijn we weer vrolijk. Ik kan nog wat liefde en positieve intenties meegeven aan de kersensaus en ook aan het maken van de ruitjes die ik bovenop de kersenvlaai leg. Daar heb ik een mooi raster voor, ik rol het deeg er op uit, tik alle ruitjes er uit, draai daarna het raster om en tadaa… het is ineens een echte vlaai geworden!
Ik had nog even een tegenvaller bij het maken van de kersenvulling; ik proefde een kers uit de pot met kersen, en je raadt het al.. Er zit een pit in. Ik proef nog een tweede kers, en ja hoor, ook een pit. Dat kan geen toeval zijn, dit is dus een hele pot vol “kersen met pitten”. Ik ga even in mijn keukenspullen kijken want ik moet ergens een kersenontpitter hebben. Gelukkig heb ik hem vrij snel gevonden en heb ik in een handomdraai alle kersen ontdaan van hun pit. Dat viel toch weer mee. Dat ding wat ik als foto heb uitgelicht; is dus mijn kersenontpitter.
Ik ben trots op de taart, hij ziet er mooi uit, nu hopen dat hij ook goed uit de oven komt. We hebben een nieuwe oven hier in Frankrijk en je moet toch altijd even wennen aan een nieuwe oven, voordat je precies weet welke temperaturen en tijden erbij passen. En dus zitten wij nog in onze kennismakingsfase.
Ik heb zelfs nog deeg over! Omdat de kersen inmiddels op zijn, besluit ik ook een rijstevlaai te maken. De bodem bak ik blind en van dessertrijst maak ik de vulling hiervoor. Ook deze taart is goed gelukt.
We hebben gedurende de week steeds momenten gezocht waarop we lekker konden wandelen. We vinden nog steeds nieuwe paadjes. Jeroen zag zelfs 2 zwijnen op één van onze wandelingen, helaas keek ik net de verkeerde kant op, dus hopelijk spot ik ze ook nog een keer. Of in het donker voor we naar bed gaan, een aantal avonden waren de sterren weer goed zichtbaar, net als de maan.
We gaan zaterdag naar Nederland omdat we nog een aantal afspraken hebben staan deze week. En Tessa is vrijdag 26 januari jarig! Het is fijn om naar Nederland te gaan om iedereen weer te zien. En het voelt ook al dubbel, wat zijn deze twee weken omgevlogen, we zijn hier nog helemaal niet klaar en willen wel langer blijven. We zijn ons al echt thuis gaan voelen in deze korte tijd. Gelukkig komt er nog veel tijd aan dat we hier kunnen zijn. Ik ben heel benieuwd hoe het voelt om weer in Nederland te zijn en hoe het straks weer is om naar Frankrijk terug te gaan. Tot snel!
